kon flikt

Jednym ze sposobów popadnięcia w konflikt jest rozpoczęcie jakiegoś działania i dążenie do celu. Dopóki siedzimy cicho i nie robimy nic, nie prowokujemy niczyjego sprzeciwu, bo zwyczajnie nie ma jak nas zaczepić.

Konflikt, którego stałam się świadkiem, ma następujące podłoże:

• strony różnią się sposobem myślenia i postrzegania świata
• jedna ze stron nie potrafi zrozumieć logiki myślenia drugiej, być może dlatego, że sama nie myśli logicznie.
• strona ta ma tendencje do postrzegania siebie jako ofiary oraz swojego położenia jako zawsze mniej korzystnego (niż położenie innych) i wymagającego ulgowego traktowania
• do rzeczywistości i otoczenia wykazuje podejście roszczeniowe zwalniając się równocześnie z poczucia odpowiedzialności za dobro wspólne
• nie szuka rozwiązań konfliktu, oczekuje ich od przeciwnika, tkwiąc niezmiennie na swoim stanowisku
• na każde z podanych rozwiązań reaguje negatywnie lub biernie
• nie współtworzy alternatywnych rozwiązań, a wszelkie projekty traktuje jako „fikcje” lub „hipotezy”; nie dąży do ich weryfikacji, nie zadaje dociekliwych, rzeczowych pytań,
• unika określania konkretnych terminów, obiektywnego analizowania sytuacji z uwzględnieniem obydwóch stron i wyciągania konkretnych, budujących wniosków
• myśli negatywnie, nie szuka szans
• nie wczuwa się w sytuację strony przeciwnej, nie potrafi sparafrazować uczuć i faktów wyrażonych przez stronę przeciwną
• wprost orzeka o potrzebach drugiej strony na podstawie własnego sądu, nie pytając jej o jej własne zdanie.
• twardo określa swoje potrzeby i wymagania, ale nie chce ich dostrzec, ani nie uwzględnia wobec strony przeciwnej
• względem swojej własności, której jest użytkownikiem i wynajmującym ma postawę pełną roszczeń, oczekiwań, ale uciekającą od odpowiedzialności i racjonalnego planowania.
• w sądach, planowaniu, gospodarowaniu ogranicza się do wypowiadania ogólników; nie potrafi przejść do szczegółów, nie mówiąc już o konkretnym działaniu.
• koncentruje się na drobnych lub średnich przeszkodach albo na górnolotnych celach bez ukonkretniania ich.
• daną sytuację postrzega zawsze przez pryzmat własnego położenia i nim motywuje swoje decyzje, a właściwie niemożność podjęcia działania.

Co na to druga strona?

• ma poczucie wyczerpania wszelkich możliwości twórczej, budującej dyskusji, negocjacji.
• ma poczucie ciągłego wchodzenia w ponowne rozmowy, które początkowo dają wrażenie szansy na pozytywne rezultaty, a kończą się brakiem porozumienia i konkretnych wniosków.
• im więcej kolejnych rozmów tym bardziej powtarzalny jest ich schemat i treść oraz brak postępów na drodze do rozwiązania konfliktu.
• ma poczucie zniecierpliwienia, irytacji i symptomy braku pewności siebie lub kontrolne weryfikowanie swojej postawy w sporze (czy ja na pewno mam rację?! A może powiedziałam coś źle?)
• ma głębokie poczucie niesprawiedliwości w wyniku przedłużania się sytuacji konfliktowej potrzeba przerwania tej sytuacji poprzez konkretne działanie,
• ma poczucie nieuczciwego (choć może nie do końca uświadamianego) wciągania przez drugą stronę w zabawę w kotka i myszkę, które ma uchronić przed podjęciem decyzji i konkretnym działaniem oraz ich konsekwencjami
• zdaje sobie sprawę, że druga strona też cierpi, przeżywa konflikt i prawdopodobnie czuje się nim bardziej upokorzona (ponieważ brakuje jej dystansu, ponieważ ma zaburzony obraz postrzegania swojego położenia)

Konkluzje?

• jeśli wejdziesz w konflikt, staraj się poruszyć wszelkie wątpliwości, nie przysypuj ich piaskiem, bo i tak wyjdą na jaw.
• trzymaj się obranego celu i cały czas monitoruj sytuację z bezpiecznym dystansem.
• staraj się rozumieć drugą stronę i patrzeć na sytuację jej oczami – taki wgląd będzie źródłem podpowiedzi w działaniu.
• nie przeciągaj czasu, kuj żelazo, póki gorące. Oszczędzaj Was w starciu.